“Een konijn vertrouwt zijn gehele leven op jouw zorg en aandacht”, lees ik op een website over dierenverzorging. Ineens raakt het me en moet ik denken aan mijn zwarte, toch wel verwaarloosde dwergkonijntje dat jaren een doorn in het oog van mijn gezin was.
Ik houd helemáál niet van huisdieren. Allergisch voor katten, bang voor honden, geïrriteerd door tjirpende vogels; that’s me. Even terug in de tijd: In mijn jeugd vind ik sommige mormels best oké en heb ik nog niet zo’n uitgesproken mening over huisdieren. Mijn oppas – waar ik wekelijks kom – heeft welgeteld twee honden, drie konijnen, vijf katten, een vijver vol vissen, nog wat hamsters, noem maar op. Zelf heb ik als kind een schattig wit konijn, vernoemd naar de wasmiddelbeer Robijntje. Een heuse begrafenis houd ik daarvoor wanneer hij op Kerstavond het leven laat. De ironie. Tranen met tuiten huil ik, maar het is goed zo.
Mijn oppas denkt daar anders over en verrast mij – en mijn ouders – op mijn verjaardag met twee nieuwe knaagdiertjes. Een bruin en een zwart dwergkonijntje voegen zich bij mijn familie. Na een week denken, krijgen ze de namen Suzie en Sofie. Volgens mijn ouders zijn het twee meisjes, twee zusjes. Geen idee waarom ze elkaar regelmatig bespringen en de horizontale konijnentango dansen. Ik heb een tijd plezier van mijn nieuwe huisgenootjes, daarna gaat mijn interesse naar andere dingen.
Uiteindelijk wordt Suzie doodziek en komt ze, redelijk luguber als je het mij vraagt, aan haar einde door een stokslag van mijn vader. Wel met een goede intentie hoor; hij wil het arme konijntje uit haar lijden verlossen.
Tegen onze verwachting in blijft haar zusje Sofie nog een hele tijd leven. Maar dan ook echt een hele tijd. Ik kijk nooit naar haar om… Op dierendag maak ik een zie-mij-leuk-doen-met-mijn-konijnselfie en daar blijft het bij. Mijn vader verzorgt haar dagelijks tot ze doodgaat, hoe en wanneer weet ik niet eens meer.
Af en toe praten mijn ouders en ik erover. Toch wel zielig, besluiten we dan. Maar afgelopen week komt de situatie voor het eerst in jaren pas echt binnen wanneer ik de verzorgingsstappen van een konijntje bekijk. Ik ben absoluut van mening dat je geen huisdieren moet nemen als je daar niet goed voor kan en wil zorgen. Iets wat ik bij dezen aan mijn jongere zelf wil mededelen. Wat doe ík in hemelsnaam op een website over dierenverzorging, zul je je afvragen. Nou, momenteel werk ik aan een studieopdracht met als toegewezen onderwerp ‘huisdieren’. De ironie.